Egzekucja należności od dłużników zamieszkałych w miejscowości Borowa.
Zgodnie z oficjalną dokumentacją wieś Borowa została ulokowana w 1404 roku, jednakże bardziej prawdopodobne jest, iż pierwsi osadnicy osiedlili się na terenie wioski już na przełomie XIII i XIV wieku.
Zgodnie z dokumentem lokacyjnym osady Borowa, bracia Mikołaj i Klemens – synowie Nawoja z Zasowa – powierzyli lokację wsi, na prawie niemieckim, niejakiemu Fabianowi w dniu 18 lutego 1404 roku. Wieś została ulokowana na trzydziestu łanach pomiędzy dwoma rzeczkami o nazwach Potok oraz Borowa, a od tej ostatniej wieś wzięła swoją nazwę.
Wedle rejestru poborowych województwa sandomierskiego z 1578 roku, wieś należała do klucza dóbr wiewióreckich należących do księcia Konstanego Ostrogskiego. We wsi było 7 łanów kmiecych, 4 zagrodników z rolami, 3 komorników z bydłem, 4 komorników bez bydła oraz rzemieślnik. Do 1776 roku wieś stanowiła część ordynacji rodowej rodziny Ostrogskich i dzieliła jej losy. Po podziale ziem wchodzących w skład przedmiotowej ordynacji, wieś przechodziła w ręce kolejnych rodów, m. in. Byszewskich, Nowina-Konopka oraz później Kozłowskich.
Liczba mieszkańców na dzień 31-12-2021 roku: 755, z czego 379 stanowiły kobiety, a 376 mężczyźni.
