Jaźwiny

Nazwa miejscowości prawdopodobnie powiązana jest z osadzeniem na tymże terenie jeńców jaćwieńskich. Jaćwingowie byli ludem bałtycki zamieszkujący do XIII wieku tereny obecnej północno-wschodniej polski, dlatego początków powstania wsi należy szukać w drugiej połowie XIII wieku, albowiem w tym okresie zostali oni finalnie pokonani.

Wedle Liber Beneficiorum sporządzonego przez Jana Długosza w lata 1470-80, wieś należała wówczas do Stanisława Tęczyńskiego herbu Topór. Należy przy tym zaznaczyć, iż wieś wtedy przynależała do parafii pod wezwaniem świętego Klemensa w Zasowie i pozostawała niezupełnie zorganizowana, niemniej znajdowały się w niej już łany kmiece oraz role zagrodników.

Zgodnie ze sporządzonym w XVI wieku rejestrem poborowych województwa sandomierskiego, wieś należała do księcia Konstantego Ostrogskiego, znajdowały się w niej trzy łany kmiecie, dwóch komorników z bydłem, sześciu komorników bez bydła, trzech zagrodników z rolami oraz rzemieślnik. Ponadto z dużym prawdopodobieństwem we wsi znajdowała karczma oraz folwark. W 1609 roku wieś została włączona do nowo powstałej ordynacji Ostrogskich, z którą to pozostała związana aż do jej rozwiązania w 1766 roku. Wtedy to, za zgodą sejmu, dokonano kasaty ordynacji, a jej majątek uległ parcelacji pomiędzy największe rodziny magnackie Korony Królestwa Polskiego: Potockich, Lubomirskich, Jabłonowskich, Małachowskich, Czackich, Sapiehów, Szydłowskich i Czartoryskich. Po likwidacji ordynacji wieś miała wielu właścicieli, m.in.: Byszewskich, rodu Nowina-Konopka, a następnie Kozłowskich. Pod koniec XIX wieku wieś liczyła 852 mieszkańców.